Οι Ανελκυστήρες είναι μια από αυτές τις εφευρέσεις – όπως το τηλέφωνο, το αυτοκίνητο, η εσωτερική υδραυλική εγκατάσταση ή τα εμβόλια – που θα μπορούσαν σχεδόν να χαρακτηριστούν θαυματουργές, στον βαθμό που έχουν αλλάξει τον τρόπο που ζούμε και όμως παραμένουν απαρατήρητα στο υπόβαθρο της σύγχρονης ζωής μας. Ο Nick Paumgarten (αρθρογράφος της εφημερίδας The New Yorker) είχε γράψει το 2008 το “Up and Then Down”όπου εκεί μιλάει για την σπουδαιότητα του ασανσέρ στις σύγχρονες μητροπόλεις. Συγκεκριμένα αναφέρει:
“Δύο πράγματα κάνουν δυνατή την ύπαρξη των ψηλών κτηρίων. Το ατσάλινο πλαίσιό τους και ο ασφαλής ανελκυστήρας. Ο ανελκυστήρας, η υποτιμημένη και αγνοημένη αυτή εφεύρεση είναι για την πόλη, ότι το χαρτί για την ανάγνωση και η πυρίτιδα για τον πόλεμο. Χωρίς το ασανσέρ δεν θα υπήρχε καθετότητα, καμιά πυκνότητα και χωρίς αυτά δεν θα υπήρχε κανένα από τα αστικά πλεονεκτήματα, της ενεργειακής αποδοτικότητας, της οικονομικής παραγωγικότητας και των πολιτισμικών ζυμώσεων. Ο πληθυσμός της Γης θα ξεχείλιζε από την επιφάνεια της σαν πετρελαιοκηλίδα και θα περνούσαμε πολύ περισσότερο χρόνο στην κίνηση των δρόμων ή μέσα στα τρένα που θα διέρχονταν”.
Σχεδιάζοντας και κατασκευάζοντας ανελκυστήρες – ώστε να είναι λειτουργικοί, ασφαλείς, εύκολοι στην χρήση και με ωραία αισθητική – είναι μια λεπτή διαδικασία. Η ιστορία των ανελκυστήρων δεν είναι μόνο μια ιστορία μηχανικής, αλλά και ιστορία της ψυχολογικής ψευδαίσθησης και της ανθρώπινης προσαρμογής. Είναι η δουλειά των ανελκυστήρων να αποκρύψουν στους επιβάτες ότι “αιωρούνται πάνω από την Άβυσσο” όπως λέει ο Paumgarten. Και οι επιβάτες, με τη σειρά τους, να κρατούν την πόλη σε κίνηση, χρησιμοποιώντας κάθε μέρα αυτά τα ιπτάμενα κουτιά σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Πηγή: The New Yorker
